Het is voorbij!

Het is vrijdag 27 november, 09.45 uur in Nepal. de dag van vertrek.
Om 13.00 uur haalt een taxi ons op en brengt ons naar het vliegveld. Helaas......... de vakantie zit er op. Voor Marja is een periode van drie maanden Nepal voorbij. En wat een indrukken nemen wij weer mee.
Vorige week zaterdag zijn wij met Henny Biemans, een oud-Alkmaarse, die ook in het guesthouse zit, vertrokken voor een trekking van vijf dagen. Henny kent, van haar eerdere bezoeken een gids en hij neemt ons mee de bergen in. Het is zwaar! de eerste dag klimmen en klauteren wij zes uur omhoog, om daarna nog twee uur te dalen. Wij eindigen in Chisopani en hier zijn de gevolgen van de aardbeving goed te zien. Gebouwen ingestort, hotels die scheef staan omdat de onderste verdieping is ingezakt en noodwoningen gemaakt van bamboepalen, golfplaten en dekzeilen. Triest om te zien. En ongelofelijk hoe de mensen toch in hun kracht staan. Niet klagen, maar doorgaan. En de gastvrijheid blijft enorm.
Als ik dan het nieuws uit Nederland lees, word ik verdrietig. Waar zijn onze acceptatie en respect voor anderen gebleven. En het delen? ik wens iedereen een weekje Nepal en dan piep je wel anders!
De route is zo zwaar dat wij de etappe van dag twee opsplitsen over dag twee en drie. Een wijs besluit. Want opnieuw is dag twee zwaar. Marja met haar versleten knieën, Henny met een verkoudheid en ik met een verdraaide knie en last van de meniscus. Wat een krakkemikig drietal. Annapurna 2012 heeft mij geleerd dat je op wilskracht veel kunt bereiken en dat bewijst deze trip ons ook.
Dag twee eindigt in Chiplin. Het guesthouse is een stuk minder dan dag een; kamers met harde bedden, een toilet buiten en als je je wilt wassen dan loop je naar een tuinslang, steek je je hoofd onder koude waterstraal en blijf je glimlachen.
Dag drie begint met klimmen en het uitzicht op de Himalaya is geweldig. Vandaag eindigen wij in Golphubhanjyang. Het guesthouse heeft de aardbeving niet overleefd. Alleen de muren staan nog overeind. Er zijn (tijdelijke) guestkamers gemaakt van palen, golfplaten en dekzeilen. Wij krijgen een 'Josef & Maria'-gevoel. Er is plaats, alleen wel in een 'schuur'. Thuis zouden zelfs de kippen, schapen en varkens hun neus ophalen voor een dergelijk verblijf. Hier pas je je aan en geniet je van de gastvrijheid.
Wij eten in de keuken. 'Chef's table' zullen wij maar zeggen. Dal Bath, het nationale gerecht. Indrukwekkend hoe een man en vrouw, gehurkt voor een houtkacheltje het gerecht klaarmaken.
Op dag vier gaan wij op weg naar Melemchi. Een mooie wandeling die begint met vier uur afdalen en daarna nog twee en een half uur wandelen. Het is de bedoeling dat wij vanaf Mahankel de bus pakken naar Melemchi. Helaas, nu er nog steeds een brandstofcrisis is gaan er ook minder bussen en de laatste bus is geweest. De gids houdt wagens aan en uiteindelijk kunnen wij mee met een pickup-bus.
De laadbak zit volste mensen en wij zitten op de laadbak, staan op de bumper of zitten op het dak.
Het hotel in Melemchi is een verademing. Goed bed en toilet.
De dag erna met de bus naar Kathmandu, via Bakthapur. De bus heeft ongeveer 40 zitplaatsen. In werkelijkheid gaan er zeker 80 mensen in. Gangpad en dak bieden ook plaats aan mensen.
De trekking is zwaar geweest. Wij zijn moe en voldaan. Trots dat wij het hebben gedaan en kijken met veel plezier en genoegen terug aan de trekking. Prachtige omgeving, lieve mensen en bijzondere avonturen.
De laatste twee dagen doen wij rustig aan.
Wij verlangen weer naar huis, de kinderen, Mats, familie en vrienden.
Lieve lezers, dank voor het meeleven met onze ervaringen en avonturen. En vooral een dank aan hen die op deze verhalen hebben gereageerd.